📚 Assignment 1: A deserted snack bar

Ruihan vond het werken bij de snackbar niet leuk. Maar ja, het was een klein dorp en baantjes waren zeldzaam. Het was óf werken bij de snackbar óf bij de supermarkt. En dit betaalde beter. Ze kreeg hier een bonus voor de avonduren. 

Ze wist niet waarom. Ze werkte niet tot middernacht, dus het was niet verplicht. Haar baas wilde haar vragen niet beantwoorden. Ze stopte met vragen na het derde vage antwoord. 

Haar baas was altijd in zijn kantoor. Hij zette regelmatig de luide waterkoker aan voor zijn oploskoffie. Ruihan wist door dat geluid dat hij daar was, maar zij stond alleen in de snackbar. Het was geen drukke snackbar. Niemand kwam binnen. Ze stond al sinds vijf uur alleen. Zelfs om etenstijd kwam niemand! Ruihan was verbaasd dat de snackbar niet failliet ging.

Het was geen mooie snackbar. Het interieur was oud. Het behang was verkleurd en bladerde van de muren. De houten tafels waren verkleurd. De kussens hadden gaten en vieze vlekken. Ze hadden ook een rare geur. Het was een wonder dat de snackbar nog open was. Het was geen gezellige plek. Het enige positieve was dat het schoon was. Ruihan poetste elke dag. 

Ruihan hoopte dat ze snel een ander baantje kon vinden. Ze werkte hier nu vier weken en de supermarkt leek steeds beter. Het werk was overdag prima. Het was niet heel interessant, maar de mensen waren meestal aardig. Maar ‘s avonds was het raar. De lamp flikkerde veel. Het belletje van de deur rinkelde zonder reden. De verwarming stond aan, maar het was toch koud. 

Ruihan zwoer dat ze haar adem kon zien. 

Ze zuchtte en deed haar vest dicht. Het was nog een uur tot sluitingstijd. TRING. Het belletje van de deur rinkelde, maar de deur bleef dicht. Ruihan stond stil. Het belletje rinkelde nog een keer. Ze deed een stap naar achteren. Ze geloofde niet in geesten, maar dit was raar. De ramen waren dicht. Het belletje rinkelde niet door de wind. Waar was haar baas? De waterkoker was al heel lang stil.

“Meneer Andelfrik?” riep Ruihan. Ze kreeg geen antwoord. Ze kreeg het nog kouder, maar dit was door angst. Wat moest ze doen? “Meneer Andelfrik?” riep ze nog een keer. Een deur knalde dicht. Ze rende de snackbar uit. Ik blijf niet, dacht ze, ik ken genoeg horrorfilms. Ik solliciteer wel bij de supermarkt.